Wat zit er veel in en om het woord LEVEN. Afgelopen dinsdag heb ik een laatste afspraak gehad binnen een traject waarbij het ging over: beleven, meeleven, overleven, inleven en doorleven. Het ging ook over erkenning, gezien- en gehoord worden.
Een traject waarbij we samen een doel stelden als eindresultaat, namelijk een activiteit in het “drukke” Rotterdam. Spannend en er kwamen veel belemmerende overtuigingen.
De intake: ik mag binnenkomen bij een kwetsbare en sterke vrouw die moe is van de strijd die zij op diverse vlakken al jaren aan het voeren is. Een bezwaarprocedure over de uitslag van de WIA die haar geen recht had gedaan en een volle week aan behandelaren, voedselbank en hulp in de huishouding.
Ondanks haar wantrouwen in de mensheid ontstaat er vrij snel een vertrouwensband, waarvoor ik dankbaar ben. Wandelcoaching in een relatief onbekende omgeving; samen naar een winkelcentrum om stappen te maken in haar vertrouwen en haar angsten aan te kijken; ondersteunen bij de voorbereiding voor de hoorzitting en kijken naar mogelijkheden om op een later moment vrijwilligerswerk te gaan doen.
Elke keer als ik bij haar kom, word ik welkom geheten door haar lieve hond en praten we over de stappen die ze gemaakt heeft. Zo heeft ze de hoorzitting met het UWV gewonnen, wat de erkenning is geweest die ze nodig had, maar wat haar ook heel veel gekost heeft. Ook heb ik haar kennis laten maken met Systemisch werk en inzicht gegeven in haar familiesysteem middels “de fontein” wat meer zachtheid heeft gegeven. Later hebben we een opstelling gedaan naar aanleiding van traumatische ervaringen wat zeer indrukwekkend was. Direct erna kwam verlichting, meer rust en berusting en dit is gebleven.
We spraken over de bus van haar leven, waar zij zat en wil zitten in de bus. Weer zou er een behandeltraject komen, deze keer intensief. Bij de laatste afspraak gaf ze aan dat ze besloten had de bus in de garage te zetten. Uit de overleefstand en even helemaal niets meer, geen behandeling, geen afspraken, tot rust komen en vooral dingen doen waar ze energie van krijgt. Ontdekken wie ze geworden is na jaren van behandeling, inzichten en goedbedoelde adviezen. Ik vertelde haar dat ze de bus niet geparkeerd had, maar dat ze besloten had om zelf achter het stuur te gaan zitten en alle passagiers te laten uitstappen. Zij gaat rijden op haar tempo en over een half jaar ontvang ik een appje met een foto dat ze lekker ergens in een warm land vakantie is gaan houden voor het eerst in 5 jaar, want dat is haar doel het komende half jaar. Tussendoor gaat ze gebruik maken van de Rotterdampas door o.a. naar Blijdorp te gaan en de Van Nelle Fabriek. Yoga vanuit huis om haar lichaam tot rust te laten komen, maar ook te versterken. Haar creativiteit weer nieuw leven in blazen en dit vooral ook weer leuk te gaan vinden.
Onze laatste afspraak is door haar georganiseerd. Samen naar het Rotterdam Museum met de aangeschafte Rotterdampas. Zien, beleven en doorleven hoe veerkrachtig de stad is geweest ten tijde van het bombardement in 1940 en de opbouw erna. Emoties komen zowel bij haar als bij mij en we kijken elkaar soms aan met een blik van verstandhouding over een onderdeel in haar traject wat alleen voor ons is.
Vervolgens zijn we samen gaan lunchen en hebben we gepraat over ons contact, het traject, de doelen en over het leven zelf. Wat ben ik ongelooflijk trots op deze sterke vrouw en heb ik alle vertrouwen in haar reis verder zonder hulptroepen. Zij gaat de kracht uit zichzelf halen en zien wat voor een geweldige vrouw zij is.
Afscheid is er niet genomen, maar een tot ziens. Want ergens bij een halte pikt zij mij weer op en is ze klaar om samen met mij de volgende stap te maken. Niet alleen richting de arbeidsmarkt, maar ook met Systemisch Werk want ze is nog niet klaar….Zij wil LEVEN!
